Niniejsza praca jest poświęcona zagadnieniu roli funduszy europejskich oraz instrumentów wsparcia polskich podmiotów w dywersyfikacji naszego eksportu. Na podstawie analizy teoretyczno-empirycznej, obejmującej m.in. raporty i opracowania Komisji Europejskiej, Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), Głównego Urzędu Statystycznego, Ministerstwa Gospodarki, Światowej Organizacji Handlu, Narodowego Banku Polskiego, a także na podstawie opracowań: Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości, Stowarzyszenia Eksporterów Polskich, Banku PEKAO S.A. oraz Instytutu Badań Rynku, Konsumpcji i Koniunktur, dokonano diagnozy wdrażania instrumentów promocji polskiego eksportu, które odpowiadają na potrzebę jego większej geograficznej dywersyfikacji. Stwierdzono, że dotychczasowy nacisk na eurocentryzm polskiego eksportu, choć niepozbawiony argumentów merytorycznych, zdecydowanie ogranicza możliwości dalszego rozwoju ekspansji zagranicznej polskich firm. O ile w latach 2007−2013 fundusze unijne spełniły ważną rolę w dynamice rozwoju polskiego eksportu, o tyle krajowe programy wsparcia dla polskich eksporterów, a w szczególności na rzecz większego geograficznego zróżnicowania ich aktywności, oceniono krytycznie. Na podstawie przyjętych kryteriów wskazano w pracy inne rynki, które mogłyby stać się atrakcyjne dla polskich eksporterów. A także zaprezentowano i uzasadniono konieczność wprowadzenia dodatkowych instrumentów promocji polskiego eksportu, które sprawiłyby, iż pożądana jego dywersyfikacja, byłaby bardziej realna.