The dissertation seeks to establish determinants of the European Central Bank’s (ECB) Quantitative Easing (QE) policy impact on the relationship between bank lending growth and capital ratios in Europe. It identifies a research gap at the intersection of two research areas, namely finance and banking (the capital regulatory perspective) and central banking (the monetary policy perspective). Accordingly, the thesis focuses on bank capital and monetary policy as determinants of bank lending. It builds on a body of research that emerged in the aftermath of the 1990-1991 recession in the US. In most studies, it is argued that a sudden and sharp decline in bank credit (i.e., credit crunch) at that time was a consequence rather than a cause of the capital crunch in the US banking sector. In later years, especially in the aftermath of the Global Financial Crisis, many authors examined various bank-specific characteristics as potential determinants of the link between bank capital (ratios) and bank loan growth. 4 According to the literature reviewed in Chapter 1, among the most important factors influencing the studied link are bank size, liquidity ratios, and an initial level of a capital ratio (cf. Brei, Gambacorta, & von Peter, 2013; Kim & Sohn, 2017). Furthermore, reviewed studies report that bank capital and credit relationship is essentially non-linear and, in most cases, positive. The obtained results confirm this evidence. Many post-crisis empirical studies, in particular Berrospide & Edge (2010); Carlson et al. (2013); Kim & Sohn (2017); Mora & Logan (2012); Olszak et al. (2017) have in fact also supported the view of a positive link existing between bank lending growth and capital adequacy ratios. Importantly, the obtained results support the ‘risk absorption’ theory and undermine the alternative ‘financial fragility-crowding out’ hypothesis (see Berger & Bouwman, 2009). The complex and non-linear nature of studied relationship is illustrated with the originally proposed ‘circular pyramid’ that links this non-linear relationship between bank capital and credit to a range of factors such as a phase of economic cycle, credit market dynamics, bank profits, loan loss provisions and the stock market. The proposed approach is consistent with the endogenous theory of money, financial accelerator view and the asymmetric information theory. Chapter 2 focuses on standard and unconventional monetary policy transmission channels. Based on the original model of a general monetary transmission mechanism, and on the ‘decoupling principle’ of Borio & Disyatat (2009), I examined effects of both types of monetary policy. Direct effects of non-standard policy measures such as QE works mainly via the portfolio rebalance channel, within which the scarcity, signaling and duration effects can be distinguished. All three effects cause the central bank’s purchases to crowd out other market participants’ demand, and thus increase prices and decrease yields of the purchased bonds, lowering long-term interest rates. The other broad channel of propagation of QE purchases is bank risk-taking which is significantly intensified in the current low interest rate environment (Gambacorta, 2009). Chapter 3 describes the empirical method, data sources, initial data treatment, and econometric models. Within-groups and between fixed effects estimators as well as random effects and hybrid models are presented. The results support the view of high heterogeneity among European banks with regard to their size. In Chapter 4, I estimated fixed-effects econometric models based on the sample of annual data which in its final form – i.e., adjusted for outliers and M&As – contains 5 institution-level panel data on 2,335 banks from 47 European countries observed in the 2011-2018 period. The results indicate that the ECB’s unconventional policy was a significant factor that affects the relationship between bank loans growth and key capital ratios. Furthermore, the results show that this relationship depended on a number of bank-specific factors, namely bank size and specialization, bank’s initial level of capitalization, and a liquidity ratio. In addition, country-specific factors are also found to be valid determinants of the QE impact on the studied link. The effect of regulatory capital ratios on bank lending is negatively associated with the QE policy for banks from countries with more restrictive capital regulations; whereas said effect is found to be positively associated with the QE policy only for banks from countries with less concentrated banking sector and with low share of state-owned banks. A major finding of the thesis is that QE policy in the form of the ECB’s Asset Purchase Program has strengthen the positive link between regulatory capital ratios and bank loan growth in Europe. Since this finding is robust to using the alternative liquidity ratio across all adopted measures of a capital ratio, it can be regarded as a contribution to the literature. The QE policy in Europe has been successful in making banks more responsive to capital ratios in their lending activities. This policy thus contributed to removing a liquidity constraint for less liquid banks, but also it has made them more responsive (i.e., less resilient) to capital shocks. This evidence implies that policy actions should be aimed both at improving bank liquidity and at the same time providing banks with resources to strengthen their capital ratios, for example by state-contingent capital injections or bank equity purchases programs.

Celem dysertacji jest określenie determinantów wpływu polityki luzowania ilościowego (polityka QE) prowadzonej przez Europejski Bank Centralny (EBC) na relację między wzrostem kredytu bankowego a współczynnikami kapitałowymi banków funkcjonujących w Europie. Niniejsza praca doktorska identyfikuje lukę badawczą na przecięciu dwóch obszarów badawczych: finansów i bankowości (perspektywa kapitałowo-regulacyjna) oraz bankowości centralnej (perspektywa polityki monetarnej). W związku z tym niniejsza dysertacja skupia się na kapitałach bankowych oraz polityce pieniężnej jako determinantach akcji kredytowej banków. Praca w głównej mierze opiera się na badaniach prowadzonych po wybuchu recesji z lat 1990-1991 w Stanach Zjednoczonych. Większość badań wskazuje, że nagłe i znaczące załamanie się podaży kredytu bankowego (krach kredytowy) w tym czasie było konsekwencją a nie przyczyną nagłego spadku kapitałów własnych banków (krach kapitałowy) w amerykańskim sektorze bankowym. W kolejnych latach, w szczególności po wybuchu Globalnego Kryzysu Finansowego, wielu autorów zaczęło badać różne charakterystyki bankowe jako potencjalne determinanty relacji zachodzącej między współczynnikami kapitałowymi banków a wzrostem ich akcji kredytowej. Z przeprowadzonego w Rozdziale 1. przeglądu literatury wynika, że do najważniejszych czynników wpływających na badaną relację należy zaliczyć: rozmiar banku, współczynniki płynnościowe oraz początkowe wskaźniki kapitałowe (por. Brei, Gambacorta, & von Peter, 2013; Kim & Sohn, 2017). Ponadto, analizowane badania wskazują, że związek między kapitałami bankowymi a kredytem bankowym jest w gruncie rzeczy nieliniowy i w większości przypadków jest dodatni. Uzyskane w niniejszej rozprawie wyniki potwierdzają te obserwacje. Wiele powstałych po kryzysie badań empirycznych, w szczególności Berrospide & Edge (2010); Carlson et al. (2013); Kim & Sohn (2017); Mora & Logan (2012); Olszak et al. (2017) potwierdza dodatni związek występujący między wzrostem kredytu bankowego a współczynnikami adekwatności kapitałowej. Co ważne, uzyskane rezultaty potwierdzają teorię „absorbcji ryzyka”, w ten 7 sposób podważając alternatywną hipotezę o „finansowej kruchości i efekcie wypierania” (zob. Berger & Bouwman, 2009). Złożona i nieliniowa natura badanej relacji jest zobrazowana przez autorski schemat „kołowej piramidy”, który łączy tą nieliniową relację między kapitałami bankowymi a kredytem z wieloma czynnikami takimi jak: faza cyklu koniunkturalnego, dynamika rynku kredytowego, zyski bankowe, odpisy na rezerwy kredytowe oraz rynek akcji. Zaproponowane podejście jest zgodne z endogeniczną teorią pieniądza, teorią akceleratora finansowego oraz z teorią asymetrii informacji. Rozdział 2. analizuje kanały transmisji standardowej i niekonwencjonalnej polityki monetarnej. Na podstawie autorskiego modelu ogólnej transmisji impulsów monetarnych, a także bazując na „zasadzie rozłączenia” zaproponowanej w pracy Borio & Disyatat (2009), przebadałem skutki obu rodzajów polityki monetarnej. Bezpośrednie skutki niestandardowych instrumentów polityki pieniężnej takich jak polityka QE oddziałują kanałem „powrotu do równowagi portfelowej”, wewnątrz którego można wyróżnić efekt rzadkości, efekt sygnalizacyjny i efekt duracji. Te trzy efekty powodują wypieranie popytu inwestorów przez zakupy aktywów przez bank centralny, działając w kierunku wzrostu cen kupowanych obligacji i spadku ich rentowności, co ostatecznie powoduje redukcję poziomu długoterminowych stóp procentowych. Innym kanałem propagacji zakupów w ramach polityki QE jest kanał ryzyka podejmowanego przez banki. To ostatnie zjawisko uległo intensyfikacji w ostatnich latach – w warunkach niskich stóp procentowych (Gambacorta, 2009). Rozdział 3. opisuje zastosowaną metodę empiryczną, źródła danych, wstępną analizę i przygotowanie danych oraz wykorzystane modele ekonometryczne. W szczególności są w nim opisane wewnątrzgrupowe oraz pomiędzy grupowe estymatory efektów stałych jak również estymatory efektów losowych i modele hybrydowe. Wyniki wstępnej analizy pokazują, że istnieje wysoka heterogeniczność pośród europejskich banków w odniesieniu do ich rozmiaru. W Rozdziale 4. oszacowałem ekonometryczne modele estymatorem efektów stałych na próbie rocznych danych panelowych, które w ostatecznej formie – tj. po dostosowaniu ich pod względem obserwacji odstających oraz fuzji i przejęć (M&As) – zawierają dane o 2355 indywidualnych bankach pochodzących z 47 europejskich krajów obserwowanych w latach 2011-2018. Wyniki wskazują, że niekonwencjonalna polityka 8 EBC była istotnym czynnikiem oddziałującym na relację między wzrostem kredytu bankowego a kluczowymi współczynnikami kapitałowymi. Ponadto, wyniki pokazują, że ta relacja zależała od wielu czynników specyficznych dla pojedynczych banków, takich jak rozmiar, specjalizacja, początkowe wskaźniki kapitałowe i współczynniki płynnościowe. Dodatkowo, czynniki specyficzne dla krajów również okazały się być istotnymi determinantami wpływu polityki QE na badaną relację. Wpływ regulacyjnych współczynników kapitałowych na akcję kredytową jest negatywnie powiązany z polityką QE dla banków z krajów o wysoce restrykcyjnych regulacjach kapitałowych; natomiast ten sam wpływ jest dodatnio powiązany z polityką QE w przypadku banków pochodzących z sektorów bankowych o niskiej koncentracji oraz o niskim udziale banków będących własnością państwa. Ważny wniosek płynący z niniejszej rozprawy jest taki, że polityka QE w formie programu Asset Purchase Program realizowanego przez EBC wzmocniła dodatnią relację zachodzącą między regulacyjnymi współczynnikami kapitałowymi a wzrostem kredytu bankowego w Europie. Ponieważ wniosek ten jest odporny na zmianę wykorzystywanego współczynnika płynnościowego dla wszystkich przyjętych wskaźników kapitałowych, można uznać go za istotny wkład do literatury. Polityka QE w Europie okazała się być skuteczna pod względem zwiększania elastyczności akcji kredytowej banków na zmiany współczynników kapitałowych. W ten sposób ta polityka przyczyniła się do zmniejszenia skali problemów płynnościowych w przypadku mniej płynnych banków, choć z drugiej strony doprowadziła do zwiększenia ich responsywności (tj. zmniejszenia odporności) na szoki kapitałowe. Ten fakt sugeruje, że działania decydentów gospodarczych powinny być nakierowane zarówno na poprawianie sytuacji płynnościowej banków, jak i jednocześnie na dostarczanie bankom zasobów do wzmacniania ich współczynników kapitałowych, na przykład poprzez wprowadzenie zależnego od warunków rynkowych programu dokapitalizowania banków albo programów zakupu udziałów bankowych.